آرشیو شهریور 1398
همانا عشق واحساس آفریده
گلستانی پُــر از یاس آفـریده
به نام معجـزه تنـدیس زن را
به روی شمش الماس آفریده
در این وادی دلِ شـادی نمـانَد
نشــان از رنـگ ِ آبــادی نمــانَد
پریشانتر مگـردان خاطـرت را
که از مـا یک نفس یادی نمانَد
دخترم جانِ دلم جوجه ی دور از بغلم
گندم ِ تازه به دست آمـده از مـاحَصَلم
غــزلِ سـر زده از طبـع تبـالـوده ی مـن
شعرِجاری شده در پاسخ عکس العملم
امتداد ِ خط عصیانِ شر و شورِ هوس
سنــدِ تـاب و تـب ِ سیب ِ گناهِ غــزلـم
هاله ی رو به زمین آمده از خرمن ماه
جلـوه ی پُـر شررِ شب شکـنِ بی بَـدَلم
چلچـراغ ِ شب ِ مهتـابی و شبهای سیه
روشنی بخش فضای پلوتـون تا زحـلم
میوه ی عشق دو پیوندِ اهوارایی پاک
حاصلِ عمر من وخواهش ِ بانو عسلم
بغلم کن که کمی بوسه به مویت بزنم
قبل از آنی کـه مـرا از تـو بگیرد اجـلم
عشقـم، نفسـم، زنــدگی ام، دلبـــرِ نازم
ای سیب تنت وسوسه ی غیـر مجـازم
در سینه ی شب آه وغم وشکوه بریزد
از تار و دف و نالـه ی پُرسوز و گـدازم
در غیبتت از گـوشه ی زنـدان بزند نق
با کــودک محصور درونـم چــه بسازم
در عمق ِ دلــم عشق تو پنهان بوَد امّا
سیلاب ِ سِـرشکـم شود افشاگـر ِ رازم
گلچهــره ی ِ نـازک بـدن ِ گــونه انـاری
شد بافـه ی گیسوی تــو یلــدای درازم
ازبسکه لبت خوشتر ازانگورسیاهست
افتد بـه هوس مـرغ ِ دل از تاب نیازم
با آن کـه هیولای ِ هوس را زدم افسار
گلخـنده ات آخـر بکنـد وســوسه بازم
دلشوره ام از بُعد گـذرگاهِ خمیده ست
چون جنگل چالوسی ومن پیچ هرازم
بانـو عسلم نشئه ی وابسته بـه شهـدم
پیــوسته بـرآنـــم کـــه لبـت را بنـوازم
کویری زاده یِ اهلِ جنوبم
دچارِ رنگِ اندوهِ غروبم
ندارم دلخوشی در زندگانی
که بر رویِ تنِ تنبک بکوبم
غزالِ حوزه یِ شهر غزل باش
عریزِ محفلِ شیخِ اجل باش
به شیرازم ببر از راه عرفان
ارم را سروِ نازِ بی بَدَل باش
ﺍﮔﺮ جسمم بسوزد از ﺗﺐ ﻋﺸﻖ
ﻟﺒﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺑﺮ لب ﻋﺸﻖ
نبینی از وجودم چیز دیگر
بجز خاکسترم را ﺩﺭ ﺷﺐ ﻋﺸﻖ
به رخ کمتر بکش زیبایی ات را
نـــدارم طاقــت رعنــایی ات را
دلـم شد پر تپش وقتی شنیدم
صــدایِ تـق تـقِ دمپـایی ات را